to make that understood and felt which, in the form of an argument, might be incomprehensible and inaccessible."
— Leo Tolstoy (What Is Art?)
zaterdag 5 juni 2010
woensdag 19 mei 2010
woensdag 3 maart 2010
Beelden zeggen meer dan woorden
Vandaag een heel fijn bericht in mijn mailbox ontvangen van fotografe Eveliene Deraedt. Voor diegene die er niet waren op het kunstenfestival Jeruzalem 13, hieronder haar foto's van de installatie die als beeldmetafoor diende voor mijn pleidooi voor het oprichten van een kunststaat, een manifestatie van mijn denken over en streven naar een nieuw ideaal.
Ondertussen blijf ik vastberaden te experimenteren met een stad zoals Gent die wel een nieuw bindingsmiddel kan gebruiken in haar verdere ontwikkeling en creaties (voor meer uitleg over deze gedachte, lees verder in deze blog). Goed nieuws ook, de modulaire houten stad van Lieven Cateau breidt uit en maak ik me klaar voor een nieuwe actie.
Ondertussen blijf ik vastberaden te experimenteren met een stad zoals Gent die wel een nieuw bindingsmiddel kan gebruiken in haar verdere ontwikkeling en creaties (voor meer uitleg over deze gedachte, lees verder in deze blog). Goed nieuws ook, de modulaire houten stad van Lieven Cateau breidt uit en maak ik me klaar voor een nieuwe actie.
dinsdag 9 februari 2010
kunst verbindt, zoek aansluiting
Het weekend van 5, 6 en 7 februari was een aangename ontmoeting in Jeruzalem 13 met schone kunsten, schone mensen en schone gesprekken. De installatie die je op de foto ziet, is het beeld dat ik wou gebruiken als metafoor om 'Art for President' uit te roepen. Maar laten we vooral eerst beginnen in Gent met een kunststad waar we de openbare ruimte in het centrum en daarbuiten opnieuw mogen invullen als werkplaats om esthetisch genoegen weer dichter bij het individu te brengen.
Bedankt aan Lieven Cateau, Wouter Decorte en Colin Temple voor hun werken dat ik in deze installatie mocht verenigen.
dinsdag 2 februari 2010
wie niet waagt, niet wint
Jeruzalem 13: een bruisend kunstenfestival, centrum Gent, waar kortfilm-muziek-kunst de drie pijlers zijn. Zelf stel ik ook tentoon in de vorm van een symposium met als titel "Art for President", bezie het als een lokroep tot het oprichten van een meer verbindingsgerichte kunststaat. Een installatie beeldt uit hoe dit nieuw ideaal - om te beginnen en bij wijze van experiment - kan worden toegepast op de identiteit(en) en de toekomst van een hedendaagse stad.
Kom langs op Jeruzalem 13, laat je prikkelen, deel je gedachte, stem in of tegen maar laten we dan meteen ook iets drinken samen.
Klik hier voor je persoonlijke uitnodiging
Voor meer info over de plaats en het volledige programma: jeruzalem13.net
maandag 1 februari 2010
de kunst verdedigt het individu tegen de gemeenschap, de moraal de gemeenschap tegen het individu (Ernst Hohenemser, Duits aforist)
‘Misschien kan een catastrofe ons redden’, aldus moraalfilosoof Etienne Vermeersch.
Ten eerste: ik hou niet van het woord 'misschien', dat leidt nergens naartoe en ten tweede: daar wil ik niet op wachten.
Ik ben niet bang geworden, ik ben bang gemaakt, ik ben nog niet voltooid, wel ontwikkeld, dus ik kan veranderen.
Het is tijd voor een synopsis van de modernisering of voor een werkelijke confrontatie met de grenzen van de maakbaarheid van de mens. We zitten in het schuim van een postmoderne ondergang, de economische luchtbel is uiteengespat, de tijd van de grote verhalen is voorbij. Het vliegtuig van de vooruitgangsgedachte die in de jaren tachtig nog even leek op te stijgen, is al lang geland zonder een bestemming te hebben gevonden. Integendeel waar het gestrand is, is bijna niets, maar toch niet niets; verward en alleen blijven we achter. Veruit een utopische gedachte volgens velen, er lijkt niemand meer enthousiast te zijn over ons lot en het woord onbehagen duikt op in woorden van crisis, einde der beschaving en het ergste van allemaal -onzekerheden en onverschillig gedrag- verdeeld over arm en rijk.
"We zitten precies gevangen in ons egoïsme" (Etienne Vermeersch). Dat terwijl iedereen een fundamentele behoefte heeft aan identiteit die hij samen met anderen kan delen, anders zou het maar eenzaam zijn, dus moeten we op zoek gaan naar een nieuw bindingsmiddel: een ideaal dat ethisch verdedigbaar is én tegelijk grote groepen van mensen weer dichter samenbrengt (kritische noot: 'wel op langere termijn dan de tijdelijke solidariteitsacties die men de laatste tijd aangaat waardoor onze angsten en onzekerheden voor even verdwenen lijken').
Ik zoek dit ideaal vooral op in de schone kunsten (*) wat massa's mensen gezamenlijk kan motiveren, ze weer verbindt met elkaar tussen alle regels en afbakeningen in (en het spel ermee), van stad tot staat. Wat ook in het begin van de 20 ste eeuw mogelijk was, toen had het vooral een ethische dimensie op zoek naar een verbinding tussen de eigenheid tussen volkeren. Nu leg ik de klemtoon vooral op een esthetische dimensie, een genoegen, die de moraal deugdzaam overstijgt. Kunst stelt mensen in staat boven zichzelf te stijgen door het bewustzijn weer te prikkelen van het individu in een gemeenschap. Het ervaren van schone kunsten verwerpt het heersende onbehagen. Daarenboven geloof ik dat een nieuwe inrichting van stad en gemeenschap met behulp van kunst een positief gevolg geven aan een lege identiteit van individuen, groepen en gemeenschappen.
Dus een link met het dagelijks leven van het individu is belangrijk tot welke religie, sekse, samenleving, cultuur deze ook behoort. "Ethiek is in deze zin ook een esthetisch principe. Plus artistiek denken betekent: al wat is kan anders zijn. Dat is de redenering die kunstenaars maken. Het is het aftasten van andere mogelijkheden, wat de laatste Biënnale van Venetië Making Worlds noemt. Een kunstenaar moet in volledige maakbaarheid geloven. Deze ‘mogelijkheidszin’ vind je niet meer terug in de politiek of wetenschap die fictie uit de weg gaan. Politici zijn bestuurders geworden en kennen geen ideologie niet meer. In de wetenschap ligt de klemtoon nu op de methode. Alles moet dus meetbaar zijn. Terwijl creativiteit juist zit in het hypothetisch vermogen van de wetenschap, in het formuleren van een hypothese, in het kunnen naast elkaar plaatsen van werelden die al dan niet mogelijk zijn." (Arteconomy)
De politiek gelooft nu nog nauwelijks in de maakbaarheid van de samenleving terwijl kunstenaars wel vorm weten te geven aan de samenleving. Politiek kan dus in dat opzicht van de kunst leren en zo weer 'durven' beslissingen te nemen.
Om te kunnen waargenomen worden moet het zich tussen de mensen bevinden, in hun micro-omgeving en niet in de marge. "Als het centrum niet bestaat, dan ook de marge niet. Alle delen zijn gelijkwaardig." Daarom dat ik in de stad Gent mijn betoog wens uit te proberen in het centrum en daarbuiten. Mits een heleboel samenwerkingen zou een groep kunstenaars in de mogelijkheid moeten worden gesteld mee op zoek te gaan naar een meer verbindingsgerichte samenleving, hier toegepast op een stad.
Ten eerste: ik hou niet van het woord 'misschien', dat leidt nergens naartoe en ten tweede: daar wil ik niet op wachten.
Ik ben niet bang geworden, ik ben bang gemaakt, ik ben nog niet voltooid, wel ontwikkeld, dus ik kan veranderen.
Het is tijd voor een synopsis van de modernisering of voor een werkelijke confrontatie met de grenzen van de maakbaarheid van de mens. We zitten in het schuim van een postmoderne ondergang, de economische luchtbel is uiteengespat, de tijd van de grote verhalen is voorbij. Het vliegtuig van de vooruitgangsgedachte die in de jaren tachtig nog even leek op te stijgen, is al lang geland zonder een bestemming te hebben gevonden. Integendeel waar het gestrand is, is bijna niets, maar toch niet niets; verward en alleen blijven we achter. Veruit een utopische gedachte volgens velen, er lijkt niemand meer enthousiast te zijn over ons lot en het woord onbehagen duikt op in woorden van crisis, einde der beschaving en het ergste van allemaal -onzekerheden en onverschillig gedrag- verdeeld over arm en rijk.
"We zitten precies gevangen in ons egoïsme" (Etienne Vermeersch). Dat terwijl iedereen een fundamentele behoefte heeft aan identiteit die hij samen met anderen kan delen, anders zou het maar eenzaam zijn, dus moeten we op zoek gaan naar een nieuw bindingsmiddel: een ideaal dat ethisch verdedigbaar is én tegelijk grote groepen van mensen weer dichter samenbrengt (kritische noot: 'wel op langere termijn dan de tijdelijke solidariteitsacties die men de laatste tijd aangaat waardoor onze angsten en onzekerheden voor even verdwenen lijken').
Ik zoek dit ideaal vooral op in de schone kunsten (*) wat massa's mensen gezamenlijk kan motiveren, ze weer verbindt met elkaar tussen alle regels en afbakeningen in (en het spel ermee), van stad tot staat. Wat ook in het begin van de 20 ste eeuw mogelijk was, toen had het vooral een ethische dimensie op zoek naar een verbinding tussen de eigenheid tussen volkeren. Nu leg ik de klemtoon vooral op een esthetische dimensie, een genoegen, die de moraal deugdzaam overstijgt. Kunst stelt mensen in staat boven zichzelf te stijgen door het bewustzijn weer te prikkelen van het individu in een gemeenschap. Het ervaren van schone kunsten verwerpt het heersende onbehagen. Daarenboven geloof ik dat een nieuwe inrichting van stad en gemeenschap met behulp van kunst een positief gevolg geven aan een lege identiteit van individuen, groepen en gemeenschappen.
Dus een link met het dagelijks leven van het individu is belangrijk tot welke religie, sekse, samenleving, cultuur deze ook behoort. "Ethiek is in deze zin ook een esthetisch principe. Plus artistiek denken betekent: al wat is kan anders zijn. Dat is de redenering die kunstenaars maken. Het is het aftasten van andere mogelijkheden, wat de laatste Biënnale van Venetië Making Worlds noemt. Een kunstenaar moet in volledige maakbaarheid geloven. Deze ‘mogelijkheidszin’ vind je niet meer terug in de politiek of wetenschap die fictie uit de weg gaan. Politici zijn bestuurders geworden en kennen geen ideologie niet meer. In de wetenschap ligt de klemtoon nu op de methode. Alles moet dus meetbaar zijn. Terwijl creativiteit juist zit in het hypothetisch vermogen van de wetenschap, in het formuleren van een hypothese, in het kunnen naast elkaar plaatsen van werelden die al dan niet mogelijk zijn." (Arteconomy)
De politiek gelooft nu nog nauwelijks in de maakbaarheid van de samenleving terwijl kunstenaars wel vorm weten te geven aan de samenleving. Politiek kan dus in dat opzicht van de kunst leren en zo weer 'durven' beslissingen te nemen.
Om te kunnen waargenomen worden moet het zich tussen de mensen bevinden, in hun micro-omgeving en niet in de marge. "Als het centrum niet bestaat, dan ook de marge niet. Alle delen zijn gelijkwaardig." Daarom dat ik in de stad Gent mijn betoog wens uit te proberen in het centrum en daarbuiten. Mits een heleboel samenwerkingen zou een groep kunstenaars in de mogelijkheid moeten worden gesteld mee op zoek te gaan naar een meer verbindingsgerichte samenleving, hier toegepast op een stad.
vrijdag 29 januari 2010
Nood aan schone kunsten
Realiteit, schoonheid en poëzie. Ieder zijn eigen poëet, ieder denkt voor zichzelf. Schoonheid verdedigen met een taal door die te verbeteren, volgens zijn semantiek of pragmatiek, is een oneindige fout van academisten. De taal hangt vast aan zijn vorm. De natuur kent zijn eigen taal en geeft er vorm aan om te communiceren. Kan je ergens vergelijken met de toegewijde ziel van kunstenaars die vanuit een creatie een gedachte/een vrucht vormgeven die enkel dient om te worden begrepen door een paar ogen van een ander. Bij het aanschouwen van een kunstwerk ontstaat er een dialoog met het onzichtbare, het onmogelijke of het oneindige dat iets meer vertelt over het individu die waarneemt. Dat is de natuurlijke schoonheid van de kunsten, over welke vorm het ook gaat, die de mens weer met zijn natuur verbindt.
Het is gelijk een poëet die gedreven wacht op een ogenblik waarin hij de juiste woorden vindt. Zo vind ik ook hetgene wat ik wil vertellen door net in eerste instantie vorm te geven aan mijn gedachten. Door een studie van de vorm en de situatie achterhaal je waar een idee van komt, analyseer je je denkmateriaal en neem je je eigen zelf waar. Compositie van vormen, beelden, teksten, zelfs bewegende objecten, codes, media. Conceptuele kunst gaat hier het verst in waarbij de kunstenaar ideeën maakt in een bepaalde situatie en (micro en meta) omgeving die tegelijk ook de ingrediënten vormen van zijn kunstwerk. Kunst wordt hierdoor bevrijdt uit zijn traditionele bindingen en heft de scheiding tussen kunst en leven op, verenigt disciplines, innerlijke en uiterlijke werelden en dus transcendeert als artistieke creatie tot het ontwikkelen van een gevoel, een ervaring en niet zozeer meer een product of object. De energetische link tussen kunst, individu en maatschappij wordt hiermee aangeduid en stelt ook een hogere communicatievorm voorop die alle heersende media en technologie in onze samenleving overstijgt. Daarom dat ook mijn lokroep tot een kunststaat hier niet mag dienen tot economisch nut van de gemeenschap maar alleen belangrijk is voor het individu die opnieuw zijn beste krachten aan de mensheid wilt geven en hiermee een ware democratie verdedigt en ervaart. Maar een wonder staat nooit op zichzelf.
Het is gelijk een poëet die gedreven wacht op een ogenblik waarin hij de juiste woorden vindt. Zo vind ik ook hetgene wat ik wil vertellen door net in eerste instantie vorm te geven aan mijn gedachten. Door een studie van de vorm en de situatie achterhaal je waar een idee van komt, analyseer je je denkmateriaal en neem je je eigen zelf waar. Compositie van vormen, beelden, teksten, zelfs bewegende objecten, codes, media. Conceptuele kunst gaat hier het verst in waarbij de kunstenaar ideeën maakt in een bepaalde situatie en (micro en meta) omgeving die tegelijk ook de ingrediënten vormen van zijn kunstwerk. Kunst wordt hierdoor bevrijdt uit zijn traditionele bindingen en heft de scheiding tussen kunst en leven op, verenigt disciplines, innerlijke en uiterlijke werelden en dus transcendeert als artistieke creatie tot het ontwikkelen van een gevoel, een ervaring en niet zozeer meer een product of object. De energetische link tussen kunst, individu en maatschappij wordt hiermee aangeduid en stelt ook een hogere communicatievorm voorop die alle heersende media en technologie in onze samenleving overstijgt. Daarom dat ook mijn lokroep tot een kunststaat hier niet mag dienen tot economisch nut van de gemeenschap maar alleen belangrijk is voor het individu die opnieuw zijn beste krachten aan de mensheid wilt geven en hiermee een ware democratie verdedigt en ervaart. Maar een wonder staat nooit op zichzelf.
Abonneren op:
Posts (Atom)